لیانا عسل مامان و بابا

دلبند لطیفم.. صدف دهانت هر روز زیباتر میشود..یک مروارید دیگر..این بار از بالا سومین دندان............خوش آمدی                        فسقلی شیرین مامان.. چند روزی بود که دایم انگشت کوچولوت رو توی دهانت میکردی و روی لثه های نرم و نازکت فشار میدادی..حقیقتش اصلا فکرش رو نمیکردم که دهان کوچکت به این زودی میزبان مروارید دیگه ای بشه...... تا این که روز هجدهم خرداد از صدای سایش دندانهای ریزه میزه ات به یکدیگر حدس زدم که نفس مادر باید صاحب دندان جدیدی در فک بالا شده باشد....و وقتی با انگشتم لثه های نرمت را لمس کردم..حس یک دندان تیز کوچولو حدسم را به یقین مبدل کرد.....

نازنینم..دخترم..شاخه نیلوفرم  ماه هشتم زندگیت همراه بود با تغییر و تحولاتی که البته از مدتی پیش بی صبرانه در انتظارش بودم مهمترین و به یاد ماندنی ترینش: رویش اولین مروارید سفید بر روی لثه های نرم صورتی رنگت ...   بیست و نهم اردیبهشت ماه که مصادف بود با هفت ماه و 23 روزگی تو گل نازم وقتی با انگشت کوچکم لثه های نرمت رو لمس کردم تا ببینم خبری از جوانه زدن دندانهایت( که از مدتی پیش از زیر پوست نازک لثه هات خود نمایی میکرد ) هست یا نه ، دستم با یک جسم کوچولوی سخت برخورد کرد ...   و از حس این چیز کوچولوی سفت بود که جیغی از سر خوشحالی کشیدم! و در چشم بر هم زدنی گوشی به دست شدم و خبر رو تلفنی به ...

روز میلاد تو بود که هوا بوی شبنم و شقایق می داد عطر یاس از در و دیوار هوا می پاشید و نسیم از تو بشارت می داد..... و به تردستی استاد ازل شعبده ای بر پا بود گوشها منتظرِ اولین گریه شیرین تو بود چشمها منتظرِ اولین ساغر سیمای تو بود... روز میلاد تو باز مثل همواره خدا حاضر بود..........                            شش سال پیش در یک صبح شبنم زده اردیبهشتی پسرکی از جنس عشق پا به زندگیم نهاد ..و با آمدنش آسمان و زمین را برایم بهشت کرد...و من در بهاری ترین بهار زندگیم ، به یمن و برکت وجودش مادر شدم و لبریز از عشق... شش سا...

عزیز دردونه شیرینم روزهای اردیبهشتی مون داره به سرعت میگذره و خنکی و لطافت هوای بهاری از همین حالا  جاش رو به گرمای نه چندان خوشایند روز های داغ و تبدار تابستون میده ... این روزها گاهی تو خلسه و رخوت بعد از ظهر های ملس اردیبهشت ، زمانی که بالای سرت میشینم و آروم آروم پشتت رو ماساژ میدم تا چشمات گرم خواب بشه در حالی که غرق تماشای صورت نمکی خواستنیت هستم ، توی ذهنم نقب میزنم به گذشته و سوار بر اسب خیال میرم به اردیبهشت پارسال ، به روزهایی که تو کنجد کوچولوی من توی آشیونه گرم و نرمت جا خوش کرده بودی و نرم نرمک در وجود من رشد میکردی و شکل میگرفتی ، و من اسیر سر پنجه های  قوی درد بودم ...دردی که شب و روز همراهم بود ، یه درد مبهم و ناش...

یه چرت کوچولو در کنار ساحل با لالایی گوشنواز امواج چه میچسبه!   خسته و بی رمق بعد از یک گردش جانانه همرا با بازی و ورجه وورجه بسیارررر!   فسقلی ها در طی سفر هم دست از سحر خیزی برنداشتند و کماکان هر روز صبح خروس خون شیپور بیدار باش رو به صدا درآوردند! و پسرکم که در اعماق جنگل و در هجوم بوسه باران پشه های با محبت! هر چی ژست و فیگور ماهانی داشت رو کرد! خودش روسوپر مدل فرض کرده بود و مادرش رو عکاس مدلینگ!     و این هم مشتی بود نشانه خروار! وگرنه فیگورهای دردونه مامان همچنان ادامه داشت و بازمانده اش به خونه ختم شد! ...

  دخترک پری روی نازنینم هفت ماهه شد ، ششم اردیبهشت هفتمین ماهگرد گلکم بود                                                                                                                                                                 &nbs...

                                                                                                                                                                                        &nbs...