نوپای سیزده ماهه هشت دندانه!
نوپای سیزده ماهه هشت دندانه! و اما داستان ما و دخترک سیزده ماهه در این روزها...
فسقلی شیرینم چند روز مانده به تولد یک سالگیش اولین قدمهای مستقل زندگیش را برداشت..و حالا بعد از گذشت یک ماه به اندازه ای در راه رفتن تبحر پیدا کرده که در چشم به هم زدنی کل خانه را با قدمهای کوچکش طی میکند..از این سر خانه به آن سر..و در این راهپیمایی کنجکاوانه به هر سوراخی سرک می کشد..هر کشویی را باز میکند و محتویات آن را برایمان بیرون می ریزد..سیمهای وسایل الکترونیکی خانه را گردن بند میکند و به گردن می آویزد..گلدانهای پشت پنجره را هرس میکند و برگهای اضافیشان را می کند!...سری به سطل زباله میزند
...در نبود برادرش اتاقش را حسابی سر و سامان می دهد و مرتب میکند !..با تلفن و موبایل صحبت می کند ...و در این میان هر وقت هم صدای موزیک شادی در خانه به گوش برسد رقص و نانای کردن را فراموش نمی کند..
مرواریدهای هفتم و هشتم نوگل مادر هم در طرفین دو دندان کوچک قشنگش در فک پایین در این ماه بالاخره نمایان شد..
یک سال و یک ماه و یک روزگی دخترکم ..بهانه ای شد برای خوردن کیکی خوشمزه با چای...
چی داری میخوری داداش؟!من هم میخوام!
و فسقلی خودرای که از حالا دارد تمرین استقلال می کند!..کی گفته که نمیتواند موهایش را شانه کند؟!!
و راه رفتن به روش بند بازها برای حفظ تعادل!
کمک و همراهی دخترکم در انجام کارهای خانه!
در بین انجام کارها گاهی هم دخترک کمک حال مادر!..نیم نگاهی به اسباب بازیهایش می اندازد و چند ثانیه ای با آنها سرگرم می شود!
گاهی هم برادر در نقش راننده ای که باید دایم در مورد سرعت غیر مجاز به او هشدار داد!...چند دقیقه ای خواهر کوچکش را سواری می دهد و خودش بیش از او از این کار لذت می برد..
در این میان یکی هم هست که دختر کوچولوی کله شق خودرای ما از او حساب می برد و حرف شنوی دارد...ربات جارو کش!!تنها موجودی که به محض راه افتادنش دخترکم فرار را بر قرار ترجیح می دهد ...
این هم موشی که تو سوراخ نمی رفت و به دمش جارو هم می بست!.. دخمل فسقلی ما که ضمن فرار از دست این روبات ترسناک و در تلاش برای بالا رفتن از مبل..یک کیسه دو کیلویی دراژه را هم با خودش این ور و آن ور می برد!
و اما اولین فیلمی که دخترکم در سینما دید ..فیلم شهر موشها بود..اگر چه در تمام قسمتهای غیر موزیکال فیلم حوصله اش سر می رفت و در حالی که من و ماهانم مشغول تماشای فیلم بودیم..پدر و دختر هم بیرون از سالن نمایش قدم میزدند و از خلوت دو نفره شان لذت می بردند!
و لیانا که به گمانم دارد کپل را از نظر سلامت جسمانی بررسی می کند!..معاینه کامل چشمها..گوشها و بینی..
خوب..خدا رو شکر به نظر سالم میاد!
و وروجک کنجکاو من در حال تحقیق و اکتشاف...
از دیوار راست که هنوز نمیتواند بالا برود..ولی از صندلی چرا!
و باز هم نفسک های من..
از قرار معلوم طرف مقابل حرف حساب در کله اش نمی رود..دخترکم بد جور سعی در توجیح او دارد!
و دو تا عکس تابستانی به عنوان حسن ختام..
تو چقدر شیرینی
مرواردیات مبارک لیانا جونم
13 ماهگیت هم مبارک ان شاا.. 120 سالگیت رو جشن بگیری عزیز خاله
آخی دخترم رفته شهر موش ها نگاه کنه
آقا ماهانم که یه پارچه آقاست
واي ليانا جون چقدر خنديدم از دستت بابت تري از جاروي هوشمند واي كه حالي ميشي وقتي اين جارو را ميبيني كلي بهت خنديدم كه داشتي فرار ميكردي ولي بميرم برات كه تو ميترسي خاله جون ترس نداره كه
ان شاالله عمری داشته باشم و شاهد عکسای عروسی عروسک خانوم باشم.
اخییییییی راه افتادن پرنسس مبارک باشه
..و مرسی از لطفت عزیزم..از ته دلم برات اروز میکنم که به زودی مامان یه نی نی سالم و توپولی بشی
اهای خانم یا اقای نقطه تو دیگه خیلی اوضاع عقلت ناجوره و تعطیله.
تو غصه مردم فقیرو نخور فقیرا پول ندارن بیان نت.
هر کی هم میاد نت و وبگردی حد اقل پول چند تا کلاه و ماهی یه کیکو داره.فقط ممکنه سلیقه و حوصله مهنوش جونو نداشته باشه.که میتونه از سلیقه مهنوش جون ایده بگیره و خیلی چیزای دیگه یاد بگیره.
در ضمن قرار نیست زندگی همه ما ادمها شبیه و زیراکس هم باشه.هر کسی از هر قشری میتونه خوشبخت باشه و از زندگیش لذت ببره،حتی فقیر کنار خیابون از یه لذتهایی در حد خودش بهره منده،که انسانهای شاغل بی بهره هستن، مثلا همینکه بی زحمت پول در میاره!والا...《حتی اگر معلول باشه! چون معلول های شاغل هم داریم》
.نگاهتو به زندگی عوض کن.
من به شخصه از مهنوش جون خیلی چیزا یاد گرفتم.و سعی میکنم به کار ببرم و ازش ممنونم که خاطرات فرزندهای ماهشو مینویسه تا از خوندنش لذت ببرم و یاد بگیرم.
به جای حس حسادت و حسرت بزرگ منشی و سلیقه شو الگو قرار بده.
من وقتی پستی رو که الگوهای تولد لیانا جون رو دیدم چقدر لذت بردم از اینهمه گشاده دستی بی دریغ و مهربونش،و باز هم ازش یاد گرفتم این چنین باشم.
نقطه ، واقعا برات متاسفم....
